روزی، پادشاهی با کبکبه و دبدبه ای تمام از قصر خود خارج شد. میان راه بود که متوجه درویشی دوره گرد شد.پس به رسم رعیت نوازی لحظه ای ایستاد، تمام همراهان و اطرافیانش نیز از حرکت ایستادند.

او درویش را مخاطب خود قرار داد و گفت: چیزی از ما طلب نما.

درویش پاسخ داد: شرم دارم از تو چیزی بخواهم در حالی که من دو برده دارم که ارباب تو هستند.

شاه تعجب کرد و پرسید:

ای پیر می دانی که چیه می گویی؟ درباره ی چه  صحبت می کنی؟ بردگان تو چه کسانی هستند؟

حکیم در حالی که خود را در پیش گرفته بود گفت:

بردگان من یکی خشمند و دیگره شهوت.آنها در دست من اسیرند در حالی که دیگران و نیز شما بنده و برده آنها هستید.